Усё найлепшае ўва мне – тваё,
адроджанае цёплым-цёплым словам,
якім ты адагрэў маё гальлё,
аддаўшы сэрца караням – ня сховам!..
Я застануся слухаць пульс зямлі
і на ахвярніку пракульту сьмерці – вуду!..
Я прагну сьніць табой, ты мной ня сьні,
калі паверыш, што цябе забуду!..
Ды што каханьне –
цела і душа?..
А мо яно –
душа, душа і цела?!
Шалёная шчымлівая шаша
ўтрапёна мчыць, каб думка паляцела...
Я цешуся, шчасьлівая, як сон!
Ня верыцца і верыцца, што праўда, –
што могуць сэрцы біцца ва ўнісон,
што я магу цябе ад бога прагнуць,
што я магу табой маўчаць і сьніць,
пяшчоціцца нахабна і злавацца,
што я магу, як аблачына, піць
дажджы і да нябёсаў заляцацца,
што я магу апраўдваць не сябе,
сабою дараваць табе, як брату,
і, як глыбее глеба пры сяўбе,
глыбець зародкам новага абраду!
Магу маліцца я табой адным
і не прасіць, а проста быць з табою!
Ты мо сустрэнеш – я ж выключна сны! –
зямнога Дафніса альбо зямную Хлою?..
Я не скажу, аднак я не хачу,
каб ты дзяліў цяпло – цяпло ня дзеляць!..
Цямнее, непрытомнее ўваччу,
калі гавораць: ён мо іншай дзеля...
У малітоўным суме самахоць,
у рабстве палюбоўнага двубою
хачу цябе кранаць такой... ня тою! –
ня так, як хтось кранаў цябе стакроць!..
Усё найлепшае ўва мне – тваё!..
28.XII.2003.
|
|
